Missionaire parochie

Missionaire parochie

Aan het pastoraal team wordt soms de vraag gesteld waar de missionaire parochie over gaat. Wat is er dan anders dan wat we nu al doen?

De missionaire parochie komt voort uit het boek van de Canadese priester James Mallon: Divine renovation, Bringing your parish from maintenance to mission. Het boek is in het Nederlands vertaald: Als God renoveert, de parochie van onderhoud naar bloei.

Mallon beschrijft hoe de kerken, zoals wij die ook kennen in onze streken, vooral bezig zijn met het onderhouden van wat we hebben. Hetgeen wat we hebben wordt kleiner en krimpt, en ons onderhoud daarvan leidt niet langer tot bloei. We managen een kleiner wordende kerk en bezorgen haar op deze manier uiteindelijk een zachte dood. Willen we dat? Nee, natuurlijk niet. Maar we doen het wel. Hoe is het tij dan te keren? Wat is er voor nodig om van onderhoud naar bloei te komen?

Mallon geeft enkele suggesties waarmee we een andere keuze kunnen maken. Belangrijk daarbij is om meer aandacht te schenken aan ons geloof en aan onze geloofsbronnen. Dat doen wij in onze gemiddeld katholieke kerken veel te weinig. Een pastor onderzocht ooit het vrijwilligerswerk in parochies en kwam tot de ontdekking dat er veel werk door mensen wordt verzet, maar dat men nauwelijks stil staat om na te denken over de bronnen van ons geloof. Een vraag als “wat heeft mijn geloof te betekenen in mijn vrijwilligerswerk? “ wordt nauwelijks in gesprek gebracht. De pastor die het vrijwilligerswerk had onderzocht gaf zijn boek de titel mee: eigenlijk wisten we het wel, maar we waren het vergeten.

De suggesties die Mallon geeft zijn bedoeld om vooral niet te vergeten waarom we kerk zijn en waartoe wij als gelovigen bedoeld zijn. Eigenlijk zouden wij meer dan nu, mogen laten zien aan de wereld, dat wij leerlingen van Christus zijn. Met onze doop hebben we de opdracht meegekregen om God een gezicht te geven in de wereld, door op te komen voor de zwakkeren, door voor onze naasten te zorgen en door zelf naaste te worden van mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Als iemand aan ons vraagt of wij leerling van Christus zijn, dan zouden we kunnen antwoorden: vraag het aan de mensen om mij heen, zij kunnen het beter zeggen.

Een methode die Mallon aanreikt om ons meer te leren bekleden met ons geloof is de Alphacursus: een laagdrempelige manier om met elkaar in gesprek te raken over alle zaken die met onze kerk en ons geloof van doen hebben. Mensen komen samen en gaan eerst met elkaar aan tafel, eten en buurten. Hierna wordt er een inleiding gehouden op een thema dat die bijeenkomst centraal staat, bijvoorbeeld “wie is Jezus voor jou?” . Vervolgens gaan deelnemers met elkaar in gesprek over wat inleiding en vraag bij hen oproepen. Er is in onze parochies een Alphacursus gestart, en de 10 deelnemers zijn enthousiast over deze geloofsontmoetingen.

In onze parochies is de cursus een klein begin van missionaire parochie: mensen die samenkomen rond hun geloof. Je zou mogen zeggen: eigenlijk wisten we wel dat het zo hoort, maar we waren het allen vergeten.

Wat de missionaire kerk ook wil realiseren is gastvrijheid. Je kunt met recht de vraag stellen of gemiddelde katholieke kerken bakens van gastvrijheid zijn. Feitelijk zijn we dat nauwelijks. Wie naar de kerk wil komen, is meestal bij binnenkomst aan zijn lot overgelaten. Je kiest een plaats uit om de viering te kunnen meemaken en als alles voorbij, verlaat je de kerk, zonder ook maar iemand te hebben gesproken. Niemand heeft je welkom geheten, niemand neemt afscheid van je en nodigt je uit voor de volgende keer. Een kleine ingreep is slechts nodig om gastvrijer te worden. Heet mensen welkom bij binnenkomst, reik hen een boekje aan en wens hen een fijne viering.

De missionaire parochie wil gastvrijheid hoog in haar vaandel hebben staan. Zo zal er na afloop van vieringen geregeld gelegenheid zijn om samen koffie te drinken en bij te praten, misschien wel over de preek.

Waar de missionaire kerk ook op inzet is meer ruimte en aandacht voor jonge gezinnen. Door middel van de methode van de familiecatechese (kortweg Famcat) worden gezinnen uitgenodigd om, voorafgaand aan of volgend op een eucharistieviering in de parochiekerk, met elkaar kerk en geloof te herontdekken. Voor veel ouders en kinderen maakt kerk nauwelijks deel uit van hun geloofsleven. Hier wil de missionaire kerk graag wat aandacht en ruimte voor maken.

Zoals u wellicht weet, bestaat het pastorale team, sinds het vertrek van pastor Gerard en pastor Rob uit twee pastores, pastoor Hans van Geel en pastor Wim van Reen, ondersteund door de assistent-diaken, die het team bijstaat in liturgie en diaconie. We zijn hem hiervoor zeer erkentelijk. Een enkele emeritus-priester of emeritus-pastoraal werkende kan bij gelegenheid een dienst verrichten.

U begrijpt dat niet alles wat voorheen in een groter team vanzelfsprekend was, nu op een gelijke manier kan worden aangeboden. De geringere mogelijkheden hebben ook gevolgen voor de ontwikkeling van de missionaire parochie. We zullen kleine stappen zetten, omdat grote wellicht niet meer gemaakt kunnen worden. Maar we houden ons vast aan de geloofszekerheid, dat het bewandelen van elke nieuwe weg begint met het zetten van de eerste stap. We vertrouwen er eveneens op, dat de resultaten van het pastorale werk niet alleen op ons conto geschreven worden. We mogen ons toevertrouwen aan God, die ons leidt en die niet alleen de kerk zal renoveren, maar ook ons in ons hart zal vernieuwen.

Pastoor Hans van Geel

Pastor Wim van Reen