Op zondag 10 mei om 10 uur is er een Moederdag viering (zonder publiek) in de Willibrorduskerk, St. Willebrord. De dienst wordt gefilmd en later uitgezonden op YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCXMg5ZgSzjmriigPvoNZXag
U kunt voor deze viering gebedsintenties af laten roepen. U kunt ze opgeven op het parochiesecretariaat op maandag en/of donderdag, 4 en 7 mei tussen half 10 en half 1.
Ik hoor mijn vader opgewekt door het huis gaan, melodieën van kerkliederen fluitend. Zijn vrolijkheid was aanstekelijk. Ik zie mijn moeder nog achter de parochieboeken zitten, waarin ze met haar prachtige handschrift nauwgezet namen van dopelingen, gehuwden en overledenen inschreef. Ze waren kritische en loyale volgers van de kerk. Mijn vader had alles over het pastoraal concilie in Noordwijkerhout in 37 plakboeken verzameld.
Ik vermoed, dat in ons gezin de kiem is gelegd voor mijn roeping. Ik heb mij als kind en later als student en pastor altijd thuis gevoeld in de sfeer van kerk en geloof. Het voelde als een warme jas.
Door de jaren heen, is God in mijn oor blijven fluisteren. Ik ging theologie studeren en heb mijn beroep van kerkenwerk gemaakt. Doordat God mijn ouders had voorzien van religieus talent en liefde voor de kerk, lag de kiem voor mijn weg ten diepste bij Hem.
De kerk viert vandaag de Wereldgebedsdag voor de Roepingen. Er wordt wereldwijd gebeden om roepingen voor priesters, diakens en het religieuze leven. We mogen ook bidden voor roeping van pastoraal werksters en pastoraal werkers en voor vrijwilligers die zich voor het parochieleven en zielzorg willen inzetten.
Paus Franciscus staat in een brief aan alle gelovigen stil bij deze Roepingenzondag. Hij doet dit aan de hand van 4 woorden: dankbaarheid, moed, moeite en lof. Dankbaar aan God, omdat Hij ons in het hart wil raken met zijn Stem. Moed de Roep te beantwoorden terwijl onze innerlijke spoken ons hart met onzekerheden behangen.
Moeite, om iedere dag opnieuw de Stem van God om te zetten in antwoord en handelen en vaak tegen heersende opvattingen in. Wanneer God dagelijks de hand reikt, mogen we Hem lof toezingen. Zo bemoedigt Paus Franciscus met vier woorden allen die geroepen zijn tot een godgewijd leven.
We mogen deze dag natuurlijk ook de Wereldgebedsdag van Antwoorden noemen. Onze antwoorden op de uitnodiging van God om met eigen talenten werk te maken van zijn boodschap. Want de gebedsdag van onze roeping was namelijk de dag van ons doopsel. Vanaf die dag zouden we als christen gaan leven. Mijn ouders wezen mij daarin de weg, zodat ik de roep van God van mijn eigen gelovige antwoord mocht leren voorzien.
Ook Maria werd geroepen om de weg van God te gaan. En terwijl bij ons de roep van God een leven lang kan rijpen en wij ons antwoord aan soms schoorvoetend Hem leren geven, laat Maria, zonder aarzelen haar antwoord als godslof klinken: Mij geschiede naar uw Woord.
Haar vermogen om onomwonden en onvoorwaardelijk God te antwoorden, en zijn Weg te gaan, is wat haar zo geliefd en dierbaar maakt voor ons. Ook wij krijgen haar onvoorwaardelijke toewijding en aandacht en zij bewaart ons in haar hart. Bij mensen vinden we niet altijd zo’n toegewijd hart.
Maria zal Gods zoon ter wereld brengen, die Christus genoemd wordt. Hij laat ons zien, hoe onvoorwaardelijk liefhebben eruit ziet. Hij is de Goede Herder die de deur van de schapen is. De schapen luisteren naar zijn stem. Zij volgen Hem en gaan door de deur de schaapskooi binnen. Daar wacht ook hen onvoorwaardelijke herderlijke zorg en liefde.
Bij onze doop roept God ons om de stem van die Goede Herder te volgen. De Paus zegt, dat we dankbaar mogen zijn voor zo’n liefdevolle herder. Het vraagt moed en het kost moeite om zijn weg te gaan. We zullen vallen en opstaan, struikelen en doorgaan. Hoe hobbelig onze weg ook wordt, ons is hoe dan ook een behouden aankomst beloofd, waar we Gods lof zullen zingen.
In het gezin waarin ik opgroeide heeft God de kiem gelegd voor het antwoord dat ik later kon geven. Daar ben ik dankbaar voor. Of mijn antwoord altijd voldoet aan de uitnodiging om Hem te volgen, durf ik niet te claimen. Ook ik heb er vaak moed voor nodig en moet me soms moeite getroosten. Wanneer men u en mij vraagt of wij volgers van Christus zijn, dan mogen we zeggen: vraag het maar aan mijn broeders en zusters, zij zien hoe mijn antwoord aan de Goede Herder eruit ziet. Godlof.
Amen
Lieve mensen van de regio Rucphen en de regio Zundert. Komende zondag wordt het een bijzondere viering, zaterdag om 17.00 uur vanuit de Bavokerk te Rijsbergen en zondag om 10.00 uur vanuit de Maria Boodschapkerk te Zegge. Drie sporen komen samen. We vieren Roepingenzondag, waarbij aandacht gevraagd wordt voor hen die werk willen maken van hun geloof. We maken tevens een begin met de Meimaand, waarin Maria centraal staat als de Moeder Gods, die haar leven in het teken stelde van de Heer. En ons wordt in het evangelie de Goede Herder getoond, die als geen ander werk maakte van de liefde van God. Bij alle drie deze sporen gaat het om geroepen worden, maar nog meer om de vraag welk antwoord aan God gegeven wordt. Hoe zal ons eigen antwoord op de roep van God eruit zien? Laten we bidden dat wij ons hart openstellen voor de Stem van God, en dat wij zijn weg willen gaan. Ik wens ons allen zaterdag en zondag een fijne viering en een gelovig antwoord toe.
Pastor Wim van Reen
Periode april t/m juni 2020
- Wekelijkse Eucharistieviering Sint Bavokerk Rijsbergen. Iedere zaterdag om 17.00 uur, te volgen via de site van de Sint Bavoparochie en in de menubalk vindt u dan ‘uitzendingen’. Vieringen kunnen her beluisterd worden via ‘Uitzending gemist’ op de zelfde site.
Voorgangers: Pastoor Hans van Geel + pastorale team.
Orgel Cia van Bragt, Cantor Ton Franken.
- Rozenhoedje bidden op de vrijdagen 8 – 15 – 22 – 29 mei om 11.30 uur. Te beluisteren via de site van de Sint Bavoparochie en in de menubalk vindt u dan ‘uitzendingen’. Vieringen kunnen her beluisterd worden via ‘Uitzending gemist’ op de zelfde site.
- Eucharistievieringen op de 1e en de 3e zondag van de meimaand in de Maria Boodschapkerk van Zegge, aanvang 10.00 uur. Viering wordt opgenomen en later via facebook uitgezonden.
Voorgangers : Pastoor Hans van Geel + pastorale team.
Cantors: Tonnie Sedee en Theo van Dijk. Orgel en dirigent: Marco Buijs.
Opname 1e zondag: Piet Jochems.
Opname 3e zondag: Ronnie Buijs.
- Eucharistievieringen op de 2e en 4e zondag van de meimaand in de Sint Willibrorduskerk van Sint Willebrord, aanvang 10.00 uur. Viering wordt opgenomen en later op facebook uitgezonden.
Voorgangers: Pastoor Hans van Geel + pastorale team.
Cantor: Wim Roelands. Organist Gerard Konings.
Opname 2e zondag: Gerard van Valen.
Opname 4e zondag: Gerard van Valen.
Eucharistieviering Zaterdag 25 april om 17.00 uur
Deze Eucharistieviering komt vanuit de St.-Bavokerk te Rijsbergen.
Voorganger is onze pastoor H. van Geel.
In verband met het Coronavirus is het niet mogelijk deze viering te bezoeken maar deze is te beluisteren via:
U bent van harte welkom om mee te vieren.
Komende zondag is het beloken Pasen. Het hoogfeest van Pasen is een week geleden, hoe gaan de leerlingen verder, hoe gaan wij verder? Een overweging voor zondag kan ons misschien een stapje verder helpen:
Een week (nog geen) week geleden heeft hier het verhaal van Pasen geklonken. Het verhaal over het lege graf. Het gaat over de ervaring: die geliefde mens is weg, maar de dood heeft niet het laatste woord. Vandaag horen we hoe het verder gaat. Beloken Pasen heet deze zondag. Beloken, dat betekent: gesloten, met de luiken dicht. Dat sluit aan bij de ervaring: de dood, het afscheid, ook in tijden van corona, dat verwerk je niet in één keer, daar is tijd voor nodig.
Ook als je gelooft, als je diep van binnen weet dat de dood niet het laatste is, dan toch roept de leegte die je geliefde heeft achtergelaten vragen op, angst zelfs: hoe moet het nu verder? Kan ik, kunnen wij nog wel verder zonder hem of haar? Hoe moet dat dan? En dan is er behoefte aan afzondering, aan rust. De luiken dicht. Dan wil je het zoveel mogelijk binnen moeten blijven wel begroeten. Even nog niet dat felle licht van buiten, nu nog even niet al die stemmen die, hoe goed gemeend ook, over de toekomst spreken, over verder gaan.
En dan kan het ook gebeuren dat opeens, onverwacht, die overleden geliefde ander er is. Levensecht. Je ziet hem duidelijk, je hoort hoe ze tegen je praat. Velen die iemand hebben verloren, hebben zulke ervaringen. Iemand heeft me eens verteld dat hij zijn vrouw beloofd had goed te blijven eten. En als hij dan zijn potje aan het koken was, in de maanden na haar overlijden, was het vaak alsof zij naast hem stond en tegen hem zei wat hij moest doen. Dan hoorde hij haar duidelijk zeggen: het gas omlaag en blijven roeren in die saus, anders krijg je klonters.
Ook voor de leerlingen van Jezus is het zo. Ze hebben het lege graf gezien, ze weten dat Jezus’ dood niet het einde is, maar ze kunnen het allemaal nog even niet aan. Ze zijn nog opgesloten in hun teleurstelling, hun verslagenheid, hun verdriet. En dan is Jezus er ineens. Levensecht. Hij ademt zijn Geest over hen uit. En hij geeft hen de opdracht om door te gaan met wat hij, samen met hen, begonnen is.
Niet dat ze dat niet al wisten. Iedereen die iemand verliest, weet: ik moet verder, vandaag, of morgen, of hooguit overmorgen. Al is het alleen maar om recht te doen aan degene die gestorven is, of om je belofte aan hem of haar na te komen, dat je niet zult blijven treuren, maar zult leven. Zo weten de leerlingen ook dat ze verder moeten, naar buiten moeten, om Jezus levend te houden in de harten, in het leven van de mensen.
En dan is daar Tomas. Hij heeft nog niet Jezus’ levende nabijheid ervaren. Hij is kritisch. Hij gelooft de anderen niet zomaar, op hun woord. Voor mij maakt dat hem heel herkenbaar. Wie van ons kent geen ongeloof, geen twijfel? Zelfs al heb je ervaren dat een geliefde overledene er op de een of andere manier toch nog is, ook al zie of hoor je hem of haar soms nog, toch is er ook altijd die stem binnen in je, die zegt: maak jezelf nu maar niks wijs. Hij komt niet meer terug, zij is echt weg, voorgoed. Toch is er ook altijd die knagende pijn om het lot van die ander, en om je eigen lijden, toen en nu.
Tomas brengt ons terug bij die werkelijkheid. Hij neemt de pijn, het lijden serieus. Hij wil en kan daar niet overheen stappen. Pasen bestaat niet zonder Goede Vrijdag. Daar herinnert Tomas ons aan. Hij weigert te doen alsof het gemakkelijk is: Pasen. Hij wil eerst tot op het bot gaan van het lijden, letterlijk de vinger leggen op de zere plekken, de gaten die de kruisnagels en de lans hebben achtergelaten, om er zeker van te zijn dat die opgestane niet een ander is dan zijn eigen, lijdende Heer.
En daar ben ik Tomas dankbaar om. Want ik heb er altijd moeite mee als er gemakkelijk wordt heengestapt over pijn. Als mensen doen alsof alles wel meevalt, alsof het een kwestie is van flink zijn, je best doen, positief denken, en dan komt het vanzelf wel weer goed. Als lijden, van jou of van een ander, niet serieus genomen wordt, veroorzaakt dat altijd nog meer pijn. Pijn van niet gezien, niet begrepen worden, van niet mogen zijn zoals je bent. Pijn van alleen zijn, van verlaten worden. En de sporen van het lijden, de wonden van de kruisnagels, ze blijven ook altijd zichtbaar en voelbaar, zelfs na lange tijd.
Maar alleen zo is opstanding mogelijk, door pijn, door verdriet heen. Vandaag horen we: maar het is wél mogelijk. Jezus zelf is er het levend teken van, dat het kan: leven door duisternis, door dood heen. Leven, door muren van pijn en angst heen. Ze bestaan niet meer voor Hem, die muren, Hij komt er zo doorheen en dringt door tot in het binnenste, tot in het hart van zijn leerlingen, ook tot in het verscheurde hart van Tomas.
Vandaag bid ik ons allemaal toe dat wij leren van Tomas, om onszelf en anderen te gunnen om de pijn en de rouw, het verdriet in ons leven, serieus te nemen, het niet weg te stoppen. En dat we dan, net als hij, mogen ervaren dat de luiken toch weer open kunnen, de coronacrisis voorbij, dat er leven is door alles heen. En dat ons dat helpt om te geloven in Pasen: verlossing en opstanding uit alle lijden, uit alle dood. Amen
Pastor Wim van Reen
Neem voor een gesprek en/of praktische hulp contact op met:
Namens de Katholieke kerken regio Rucphen en Zundert:
-pastoor Hans van Geel: (06)29352765 / jehm.vangeel@home.nl
-pastor Wim van Reen pw.: (06)40290899 / wim.vanreen@sintfranciscusparochie.nl
-diaken Jan van Steenoven: (06)83591622 / jan.vansteenoven@kpnplanet.nl
-pastor Gerard Damen pw.: (06)23980192 / g.damen@live.nl
Namens de Protestantse Gemeente Zundert:
-ds. André Vlieger 06-51600522/ apvlieger@gmail.com
Namens Gereformeerde kerk Rijsbergen:
-ds. Hans van Winkelhoff (06)19021077/ predikant@ngkrijsbergen.nl
Uit mijn kindertijd herinner ik mij hoe mijn oma, die bij ons in woonde, op weg naar de Goede Week de jaarlijkse schoonmaak hield, van de kelder tot de zolder, met veel water en speciale zeep. Mijn broer, zus en ik moesten een handje helpen. We hadden een huis met 4 verdiepingen dus was er veel schoon te maken. Het hele huis rook daarna weer fris. Wijzelf voelden ons ook helemaal nieuw en schoon door de poetsbeurt. De boeteviering in de grote kerk in Sittard gaf nog een laatste zetje naar totale reinheid.
Mijn oma deed op kleine schaal hetzelfde als de Joden al vele eeuwen doen als ze een week lang hun goede dagen vieren: hun Pesach of Pasen. De Joodse paasweek is een lentefeest. Het is de viering van het nieuwe leven, niet alleen van de knoppen aan de bomen en de lammetjes in de wei, maar vooral van het nieuwe persoonlijke en gemeenschappelijke leven van alle gelovigen. Het moet de scheefgetrokken verhoudingen tussen mensen herstellen. De verkeerd gegroeide zaken opruimen. Een grote schoonmaak van ziel, lijf en leden.
Die grote schoonmaak, het eerste paasmaal van de Joden werd gevierd in Egypte, met ongedesemd brood dat men de smaak meegaf van bittere kruiden. Alles werd rechtstaande gegeten, de kleren met een riem opgeschort en de stok in de hand, klaar om als een dief in de nacht uit de slavernij weg te trekken. Een lam werd geslacht en met het bloed werden de deurposten bestreken. Een teken voor God om aan dit huis bij het voltrekken van het vonnis voorbij te gaan.
Pesach, feest van wat voorbij gaat. Zo vieren de Joden nog altijd Pasen: het feest van hun bevrijding, lang geleden uit Egypte, het feest van een gemeenschap die door de grote schoonmaak zichzelf opnieuw uitvindt als een volk met een menselijk en humaan gezicht, door God bemind en naar een menswaardige toekomst geleid.
In die nieuwe toekomst, het beloofde land, mag niemand ooit nog een ander slaaf maken, en niemand zal ooit boven een ander staan. Nooit meer Egypte. Eenmaal bevrijd van scheve verhoudingen en vernederende relatiepatronen, keert niemand terug naar het slavendom. Iedere mens zou voortaan voor God en in mensenogen gelijk zijn, als een geliefd en gewild kind van God.
Vandaag viert Jezus met zijn leerlingen op een heel eigen vernieuwde manier het Joodse Paasfeest. Een laatste maaltijd als een nieuw testament, met een stempel van God. Zijn testament wil deze wereld omgekeerd, de traditionele rolverdeling tussen slaaf en meester, arme en rijke, wordt vanavond doorbroken en van een nieuw zegel voorzien: Jezus wast zijn leerlingen de voeten.
Joden wassen vóór het begin van een maaltijd de gasten het stof van onderweg van de voeten, lekker opfrissen voor het eten. Een karweitje voor de huisslaaf. Jezus stond op, trok zijn bovenkleren uit en begon aan het slavenwerk. De leerlingen waren met stomheid geslagen, Petrus protesteerde.
Jezus wast zijn leerlingen de voeten niet vóór de maaltijd als een opfrissertje, maar tijdens het avondmaal. Hij geeft zich helemaal tot tweemaal toe, gebroken en gedeeld in brood en wijn, en als huisslaaf. Die meester genoemd wordt, neemt slavenwerk aan. De wereld op zijn kop.
Jezus laat in de voetwassing zien, dat geen mens boven een ander gesteld is, dat geen mens onderworpen is aan een ander. We kunnen onszelf als gelijke aan een ander geven en de ander ontvangen.
Het is niet genoeg om samen te komen en plechtig eucharistie te vieren. Het wordt een louter cultische handeling voor zon- en feestdagen als het niet leidt tot dienstbaarheid op maandag.
God, toevlucht in onze nood.
Voorafgaand aan het Paasgebeuren was er de veertigdagentijd,
de periode van in de woestijn verkeren, periode van
bezinning.
Door de coronapandemie zijn we in de woestijn letterlijk
op onszelf terug geworpen.
Alles waar we ons eerder druk over maakten, stelt nu niets voor. We verkeren
met heel de wereld in onzekerheid…in een soort
stille oorlog tegen een sluipend virus.
Op allerlei wijze proberen mensen elkaar te helpen
met kleine, maar o zo belangrijke manieren van nabijheid.
Al is het op afstand… het voelt warm, goed, oprecht
aan.
Nu wordt het Pasen. De natuur ontluikt met zijn
prachtige bloemen, bloesems, dieren krijgen jongen en
de zon gaat steeds krachtiger schijnen.
Het valt ons toch wel erg moeilijk opnieuw te beginnen,
zonder vastigheid, zekerheid, zomaar gelovend op de
goeie afloop.
Ook voor ons wordt het Pasen.
Jezus vraagt aan de leerlingen als ze midden in de
storm van het leven binnengevaren zijn: Waar is uw
geloof? Waar is uw vertrouwen?
Met Pasen komt de Heer ons tegemoet en zegt: Kom,
vertrouw op Mij!
We gaan samen opnieuw beginnen. Het zal anders
zijn dan voordat we de woestijn ingingen. Leef meer
bewust! Bid en vier met elkaar het leven.
Wees dankbaar voor de vriendschappen die in deze
crisis zijn ontstaan. Ook de vriendschap met Jezus,
met Maria.
Jezus houdt van ons! Hij geeft ons de levende woorden
mee: ‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik
jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet
ongerust en verlies de moed niet’.
Houd de hoop levend!
Namens het pastoraal team wens ik u een Zalig Pasen!
Pastoor Hans van Geel
