Klik hier:
Op vrijdag 6 oktober om 19 uur vindt de jaarlijkse Franciscusviering plaats en de kerk in St. Willebrord.
Na de eucharistieviering is er gelegenheid voor een kopje koffie of thee met iets lekkers.
De kinderen worden uitgenodigd om hun knuffel mee te brengen om tijdens de viering te laten zegenen.
Na de viering worden in het portaal van de kerk de huisdieren gezegend.
Ik zie mijzelf nog boven aan de trap zitten, samen met mijn broertje en zusje, terwijl er allemaal mensen ons huis binnenkomen. Het leek wel een geheim genootschap, maar later begreep ik dat mijn ouders participeerden in gespreksgroepen.
Het tweede Vaticaanse concilie had de kerk bij de moderne tijd willen brengen en daar werd in gespreksgroepen over gesproken. Mijn ouders waren kritisch kerkbetrokken en lid van Open Kerk, waar de nieuwe tijd van de kerk werd besproken.
Ik denk dat in mij het mosterdzaadje van kerk en geloof thuis, misschien wel boven aan de trap, werd geplant. Ik ging theologie studeren. Ik heb weleens gedacht dat het zaadje daar kon ontkiemen. En tegelijk werden er door medestudenten en hoogleraren weer nieuwe zaadjes bij geplant. Zo werd er bijvoorbeeld in mij zangzaad geplant, want als lid van het studentenkoor, heb ik geleerd om biddend te zingen. De liefde voor spiritualiteit, voor de bijbel en voor nadenken over levensvragen werd er aangewakkerd.
In Arnhem trok ik voor het eerst een gebedsmantel aan als parochiepastor. Ik mocht in de parochie mosterdzaadjes van God gaan planten. Zijn de zaadjes ontkiemd? Zijn ze in parochianen uitgegroeid tot bomen? Als zaaier kun je enkel vertrouwen dat God het groeiproces een handje helpt. De zaaier zal zelf de boom niet gauw zien.
Waar ik een zaadje mocht zien ontkiemen, was ik een dankbaar mens. Een vicevoorzitter van het parochiebestuur in Arnhem zat niet goed in zijn vel. Hij dreigde zichzelf voorbij te lopen. Het besturen viel hem zwaar, maar hij bloeide op in een koor.
Ik stelde met hem vast, dat hij de bestuurshamer zou neerleggen, want ook ik zag liever een koorzanger met zin zingen, dan een bestuurder kruipen.
Enige tijd later was de lucht voor hem geklaard, hij zat weer goed in zijn vel, bij het koor, en de spiritualiteit die hem kenmerkte was terug. Het voelde een beetje als Pasen.
Ik sprak een keer mijn zorgen uit over een snel krimpend koor. Ik zag enkele leden op hoge leeftijd met ernstige ziektes onder de leden. Een koorbestuurder deelde die zorgen.
Het koor wilde graag zijn 50 jarig bestaan vieren. In overleg hebben we met Pinksteren het feest gevierd en hebben het koor opgeheven. Het was nu aan de heilige Geest om een nieuwe weg te vinden.
Werd hier een mosterdzaadje geplant? Enige tijd later werd de muziek in de kerkruimte door een cantor op mooie wijze ingevuld.
Ik heb gezien hoe andere mensen mosterdzaadjes hebben geplant. Een parochiaan wist telkens als er bij de koffie geroddeld werd over anderen, het gezelschap te wijzen op het ondermijnende karakter hiervan, en dat het evangelie ons toch iets anders voorhoudt.
Een parochiaan heeft jaren onverkocht brood opgehaald bij bakkers en anoniem verdeeld onder gezinnen die het niet breed hadden. Er worden altijd nog mosterdzaadjes geplant. Ook vandaag is er weer een mosterdzaadje geplant. Ik kijk achter mij en zie een koor samengesteld door parochianen van alle parochiekernen.
Wie weet kan dit zaadje zoveel groeikracht in zich hebben, dat het gaat ontkiemen en mensen weet aan te steken met het vuur van zo samen kerk willen zijn. Ik zie acolieten en lectoren van de beide parochies meedoen in deze viering. Weer een mosterdzaadje? Zal er een boom uitgroeien? Wie zal in de schaduw onder die boom kunnen zitten?
De wereld en de kerk hebben dringend behoefte aan mensen die mosterdzaadjes blijven planten. Simpelweg omdat er geen andere manier is om de best denkbare wereld en best denkbare kerk samen te maken. De zaadjes die geplant worden zijn vervuld van vrede, verzoening, vriendschap, vertrouwen.
Gelukkig zijn er zulke mensen, ook in onze parochies en parochiekernen. Zorgzame mensen, met een vriendelijk woord, gastvrije mensen, die met elke lach en elk gebaar een zaadje planten.
Ik geloof heilig, dat God elk klein gebaar, elk lief woord, elke vriendelijke begroeting koestert en het zaadje water geeft, want Hij wil niets liever dan dat er een boom uitgroeit. Waar mensen zich thuis voelen en hun gelovige nestjes kunnen bouwen.
God heeft elke mens nodig om de boom te laten groeien. Elk talent is gevraagd. In de tweede lezing kunnen we enkele talenten herkennen. Als de mosterdboom van God er eenmaal staat, is een gemeenschap dicht in de buurt gekomen van de ideale kerk zoals die in de eerste lezing te zien is.
Een kerk waar mensen veel voor elkaar over hebben, waar eigen belangen ondergeschikt zijn aan wat goed is voor ieder.
Ik hoop dat ik een beetje heb mogen bijdragen aan Gods droomkerk. Ik hoop dat ik Gods mosterdzaadjes in goede grond heb kunnen leggen, en mooier nog hoop ik dat er enkele zijn ontkiemd.
Ik ben de Eeuwige en Algoede dankbaar, dat Hij mij boven aan de trap bij mijn ouders heeft zien zitten en naar beneden heeft geroepen om samen met Hem op weg te gaan naar zijn Rijk.
Dank u wel voor het vertrouwen dat u in mij hebt gehad, zodat ik uw pastor mocht zijn. Het was goed.
Op zondag 10 september nam ik na 8 jaar afscheid als pastoraal werker van de parochies van Sint Franciscus en Christus Koning. Tevens nam ik na bijna 35 jaar afscheid van mijn pastoraal werk, vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Mijn afscheid werd gevierd in een eucharistieviering in de Willibrorduskerk te Sint Willebrord.
Wat was het een geweldig mooie en indrukwekkende viering. Er was een koor samengesteld uit koorleden van de tien parochiekernen. Een imposante aanblik om meer dan 50 mensen met elkaar te zien en horen zingen, onder leiding van Tonnie Sedee en begeleid door Cia van Bragt aan het orgel. Heel veel dank voor de prachtige zang, deels uit Taizé, hetgeen voor mij voelde als thuiskomen in geloof. Ik heb uit volle borst alle liederen kunnen meezingen. Een vrijwilliger had ook een magnifieke tekst geschreven bij de melodie van het Limburgse volkslied. Ik was geroerd toen ik de klanken van mijn geboortestreek hoorde.
Er waren acolieten en lectoren van de beide parochies om te assisteren in de dienst. Heel veel dank ook aan hen, dat zij hebben bijgedragen aan de bijzonder sfeervolle eucharistieviering. Dank ook aan Wim Roelands die als ceremoniarius een liturgisch oogje in het zeil hield. Uiteraard ook dank aan de, op de achtergrond altijd aanwezige, koster Jan Koevoets op wie altijd een beroep gedaan mocht worden. Ook heel veel dank aan koster Johan Zagers van de Trudo, die tijdens de viering de livestream bediende en voor een prachtige weergave van de dienst heeft gezorgd. Dank je wel ook aan Ad Goossens, bestuurslid van de Sint Franciscusparochie en lid van de parochiekerncommissie Rucphen, die foto’s wilde maken en gezorgd heeft voor een fraai beeldend overzicht van de viering.
Ook zeer veel dank aan mijn collega’s pastoor Hans van Geel, diaken Jan van Steenoven en pastoraal werker Embregt Wever. Het was weer erg fijn om, nu voor de allerlaatste keer, samen met hen te mogen voorgaan.
Dank je wel ook aan Ineke Lochten en Eugene Rokx, die als vicevoorzitters van de beide parochiebesturen iedereen in de viering welkom hebben geheten en een dankwoord hebben uitgesproken. In het dankwoord werd mij een icoon geschonken, die door een parochiaan is geschilderd. De prent hierboven staat op die icoon afgebeeld en toont de zogenoemde vriendschapsicoon, waar Jezus de arm om de schouder legt van een vriend. Daarin mogen we lezen dat iedere mens als een vriend van Jezus een arm om de schouder gelegd krijgt. Wat een bijzonder mooi cadeau, heel erg veel dank hiervoor. De icoon krijgt een speciaal plekje in huis.
Na de viering waren er koffie, broodjes en soep, in een tent opgebouwd naast de kerk. Wat was ook die aanblik en deze verzorging van hoog niveau. Alles wederom verzorgd en uitgevoerd door vrijwilligers van de Willibrorduskerk, aangevuld met vrijwilligers uit andere kernen. Waar zouden we toch zijn als kerk, zonder hen? Tot mijn verrassing speelde de fanfare van Sint Willebrord sfeervolle muziek onder de koffie. Dank je wel ook aan de fanfare voor hun serenade, die voor mij geheim gehouden werd.
Ik heb de dag van het afscheid als zeer weldadig, ontroerend en als rijkdom ervaren. Ik heb er samen met mijn vrouw en kinderen uitbundig van kunnen genieten, hoewel het voor mij niet eenvoudig was om zo pontificaal in het middelpunt te staan. Aan het einde van de viering heb ik symbolisch mijn gebedsmantel uitgedaan, waarmee een einde werd gemarkeerd van vele jaren werken in de wijngaard van de Heer. Ik ben hierna in de bank gaan zitten, naast mijn vrouw en kinderen, want ik was van voorganger naar kerkganger gegaan. Nadat ik in de bank had plaatsgenomen heeft pastoor Hans mij toegesproken. Voor zijn warme woorden ben ik hem zeer dankbaar. Ze hebben mij heel erg goed gedaan.
Wat was het mooi om te zien en te voelen waartoe kerkmensen in staat zijn, wanneer zij de handen ineen slaan en zich willen inzetten voor een gedenkwaardige feestdag. Op 10 september is er weer een mosterdzaadje van hoop voor de kerk gezaaid.
Nogmaals heel veel dank aan iedereen, die bijgedragen heeft aan mijn afscheid en die ervoor heeft gezorgd, dat het een onvergetelijke ervaring werd. Moge het u allen zeer goed blijven gaan.
Wim van Reen, voormalig pastoraal werker.
Tijdens de eucharistieviering van zondag 10 september, zal een relikwie van de heilige pater Maximiliaan Maria Kolbe in de muren van de Bredase H. Mariakerk worden geplaatst. Generaal overste van de congregatie Societas Christi pro Emigrantibus, Krzysztof Olejnik, komt voor deze gelegenheid naar Breda en draagt samen met pastoor Józef Okonek SChr de heilige mis op; [bisschop Liesen zal de hoofdcelebrant zijn].
De Mariakerk is de parochiekerk voor de Poolse parochie van de h. Maximiliaan Kolbe maar wordt op zaterdagavond ook gebruikt door de parochie van de heilige Familie. De Poolse parochie werd op 1 november 2009 opgericht door bisschop Van den Hende. De parochie is vernoemd naar de Poolse pater Maximiliaan Kolbe OFMConv die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het concentratiekamp Auschwitz werd vermoord.
Het is betekenisvol dat de relikwie juist tijdens de heilige mis een plek krijgt in de kerk. Tijdens de viering van de heilige mis staan het lijden, het sterven en de verrijzenis van Christus centraal. Jezus gaf vrijwillig zijn leven om mensen te redden van de eeuwige dood. Pater Kolbe volgde Christus heel concreet na, door vrijwillig de plaats in te nemen van een terdood veroordeelde huisvader (Franciszek Gajowniczek). Pater Maximiliaan Maria Kolbe werd op 10 oktober 1982 heiligverklaard; zijn gedachtenis wordt wereldwijd gevierd op 14 augustus.
Pastoor Okonek benadrukt dat alle gelovigen in het bisdom welkom zijn bij deze bijzondere gebeurtenis. Na de de viering (van 10:30 uur) is iedereen welkom bij een feestelijk samenzijn in de parochiezaal.
Wie geef je de sleutel van je huis als je langere tijd weg bent, naar het ziekenhuis moet of op vakantie gaat? Wie mag er voor je huisdieren of planten zorgen? Wie mag je post sorteren en aan je spullen komen? Wie vertrouw je je huis toe? Het vraagt flink wat vertrouwen om iemand zo toe te laten in je leven. Dat doe je alleen als het veilig voelt en er geen misbruik van je afwezigheid wordt gemaakt.
De apostel Petrus is zo iemand, hij krijgt de sleutels van het Koninkrijk. Hij is een betrouwbare rots. Maar ook een rots met haken en ogen. We weten dat hij Jezus verloochent. Hij kan uit de bocht vliegen. Hij heeft het hart op de goeie plaats, maar is impulsief en soms kleinzielig.
Op deze Rots zal ik mijn kerk bouwen, zegt Jezus. Een mens met talenten en tekorten, wordt grondlegger van de kerk. De kerk wordt na hem door de tijden gedragen door mensen, die trouw willen zijn, maar ook wispelturig, mensen die kunnen kwetsen, kunnen liegen. En toch wil God het blijven proberen met zijn mensen.
In onze geloofsbelijdenis belijden we dat we geloven in de heilige katholieke kerk. Nou zo heilig is de kerk door de eeuwen heen niet altijd geweest. Er zijn schandvlekken aan te wijzen die aan de kerk kleven, vroeger en nu. Maar dat neemt niet weg, dat we geloven dat de katholieke kerk bedoeld is om heilig te zijn. Een rots van vertrouwen en integriteit, maar ook met fouten en zwakke kanten.
Voordat die kerk gebouwd kan worden, wil Jezus iets horen van zijn leerlingen. Hij vraagt hen wie volgens de mensen de mensenzoon is. Ze zeggen Johannes de Doper, de profeet Elia, de profeet Jeremia. Namen van belangrijke wegwijzers met een zekere harde kant aan hun optreden, ze zijn soms vlijmscherp in hun woorden.
Nu we weten wat de mensen zeggen, wil Jezus van zijn leerlingen weten: Wie zeggen jullie dat IK ben? Hoe kijken jullie naar mij? Wie ben ik voor jullie, voor de wereld? Simon zegt: U bent de Christus, de zoon van de levende God. Woorden recht uit het hart.
Simon heeft goed naar Jezus gekeken. Hij ziet de liefdevolle uitnodigende mens. Hij heeft Hem over God horen vertellen, mensen zien genezen. Simon heeft met aandacht gekeken en geluisterd. Hij heeft vooral ook diep van binnen gevoeld wat Jezus met hemzelf heeft gedaan. Hoe zijn hart openging bij het zien van al het goede dat Jezus deed. Jezus was het gezicht van God geworden en dat was nog nooit eerder zo intens gebeurd.
Als Jezus ons vraagt: Wie zeggen jullie dat Ik ben? Wat zou dan ons antwoord zijn? Herkennen ook wij in Hem die liefdevolle uitnodigende manier om mensen te bejegenen? Gaat ons hart open als we Hem horen? Of twijfelen we of zijn we misschien verbitterd geraakt?
Mogelijk hebben we verdrietige dingen in ons leven meegemaakt, waar we God verantwoordelijk voor houden? Vragen we van Hem rekenschap over het sterven van een geliefde? Vragen we ons af waarom God niet ingrijpt in onze soms gewelddadige wereld? Misschien hebben we slechte ervaringen met mensen van de kerk, die ons het zicht op een liefdevolle toenadering hebben ontnomen?
Misschien hebben we ook ervaringen van diepe vreugde en intens geluk en spreken we onze dank uit aan God, Jezus of Maria. Momenten waarop de volle liefde van Christus door ons gevoeld werd. Zulke momenten kunnen ons in staat stellen om wel volmondig te belijden: Jezus is de Christus, de Zoon van God, want Hij heeft mijn leven voorzien van glans.
Petrus heeft doordat zijn hart zich voor Christus opende de kerk van de eerste dagen opgebouwd, samen met zijn vrienden en volgelingen van Jezus. In de eeuwen die volgden is de kerk meermalen van haar voetstuk gevallen, en is er in naam van God veel verkeerd gedaan en gegaan, kreeg de kerk soms harde contouren en verbleekte bij tijd en wijle de liefdevolle benadering.
Maar telkens waren er weer mensen met een hart van goud, die aandachtig hebben geluisterd naar God, naar Jezus en naar hun eigen hart en die de kerk wisten te behoeden en behouden voor vrede en verzoening. Velen zijn sleuteldragers geworden in de kerkgeschiedenis. Velen bleven trouw aan de boodschap, ondanks menselijke missers.
Als wij zelf met aandacht luisteren naar God, naar zijn zoon Jezus, naar onszelf en naar hen die samen met ons kerk willen zijn, dan kunnen ook wij sleuteldragers zijn. Dan zijn wij allen een beetje de Rots waarop de kerk gebouwd mag worden.
Onlangs heeft SOSSAH mede namens de St. Franciscusparochie Rucphen de eindrapportages van Eigen Doel 401865 van de landelijke Bisschoppelijke Vastenactie 2022 i.s.m. de franciscusparochie, Christus Koning parochie en vele anderen verzonden aan de betreffende parochies en aan afdeling Projecten Landelijke Bisschoppelijke Vastenactie in Den Haag. De eindrapportage is geaccepteerd en na ontvangst beeldmateriaal zal men ook in Den Haag dit dossier, positief, afsluiten.
SOSSAH mocht jullie warme ondersteuning ontvangen in de Vastenactie 2022. Deze vrijwillige hulp van zo velen vinden wij heel waardevol. Zo ook onze vrienden in Ghana.
Heel hartelijk bedankt.
Conform Ghanees gebruik is er als uiting van waardering en dank een documentaire over gemaakt met prachtige beelden van voor en na, van happy cliënten.
Voor deze documentaire ga naar: https://youtu.be/bF0iTQTgCZU?si=kyG-OY4izmo8kZl9 .
Wanneer je het eindbeeld stil zet zie je de vermelding van vrijwel eenieder uit onze regio die heeft bijgedragen, met naam.
Binnenkort gaat pastor Wim van Reen van zijn pensioen genieten en neemt hij afscheid als pastoraal werker van onze parochies. Dit gebeurt tijdens de eucharistieviering op 10 september om 10:00 uur in de H. Willibrorduskerk. Aansluitend is er gelegenheid om persoonlijk afscheid te nemen van pastor Wim.
De besturen van de parochies Christus Koning en Sint Franciscus nodigen u van Harte uit om hierbij aanwezig te zijn.
Op de weg van Jezus leren kijken met de ogen van God.
Mijn ouders hebben mij altijd voorgehouden, dat ik goed moest leren, want dan zou ik een goeie baan krijgen en geld verdienen. Ze hielden mij familieleden voor met dik betaalde banen en belangrijke posities. Toen bleek dat ik theologie ging studeren, vroegen ze zich af of dat diploma mij verder zou helpen in mijn carrière.
Vandaag horen we hoe Jezus zijn leerlingen uitzendt. Geen van hen heeft een diploma, of papiertje, niemand heeft een studie gevolgd of was bezig carrière te maken. Het zijn geen dokters, psychologen, ingenieurs of accountants.
Het zijn eenvoudige vissers, die alleen netten uitgooien. Alleen Mattheus, was tollenaar geweest. Zij gingen de boodschap verspreiden. Ze zouden zieken genezen, duivels uitdrijven en vertellen dat het Rijk van God nabij was.
Zouden wij zelf ingaan op de oproep van de Heer? Zouden we voldoende vertrouwen hebben in onszelf? Of zouden we ons nog even achter de oren krabben voor we zo’n belangrijke stap zouden zetten? Ook wij zouden uitgezonden worden om zieken te genezen.
De meesten van ons kunnen een ziekte niet wegnemen, maar de zieke mens wel laten weten, dat God en ook wij hen waardevol vinden als mens. Want ze zijn natuurlijk meer dan hun ziekte of hun gebrek. Al te vaak worden zij nog, doordat mensen alleen hun aandoening of handicap zien, maar niet de persoon als hele mens.
Dit kan gebeuren als zij hulp aanvragen bij instanties, die moeite hebben om de menselijke maat te blijven zien. Wie echter ook de hele mens kan en wil zien en hem of haar laat weten dat zij mensen uit één stuk zijn, waardevol in Gods ogen en in de ogen van mensen, kan voor een zieke mens genezend werken.
Een groeiend aantal gezinnen verkeert in ziekmakende armoede en zijn aangewezen op voedselbank en kledingbank. Naar al deze mensen worden leerlingen van Christus gezonden.
Zouden we duivels kunnen uitdrijven? Er zullen bijna geen exorcisten onder ons zijn, maar er bestaan volop demonen in onze samenleving. De onreine geest van egoïsme, van onverschilligheid, de demon van vervuiling van milieu en leefomgeving. En wat te denken van kwade krachten die tot oorlog en geweld leiden en de krachten waardoor we muren bouwen en grenzen sluiten om mensen op de vlucht verre van ons te houden. Zou een leerling van Christus zich hierbij neerleggen?
Jezus heeft zijn leerlingen de opdracht gegeven naar al deze mensen te gaan en hen te vertellen over de blijde boodschap van God. Ze verkondigen het evangelie als het nodig is met woorden, maar zeker met hun hart. Ze laten mensen voelen dat God zonder voorbehoud naar hen omziet. Leerlingen van Christus zijn mensen die met de ogen van God willen kijken.
De oogst is groot zegt Jezus, maar arbeiders zijn er weinig. Er is veel dat mensen klein houdt, ziek maakt, de hoop ontneemt. Wie voelt zich geroepen geloof, hoop en liefde te verspreiden? Wie voelt zich geroepen leerling van Jezus te worden? Wie durft het aan om buiten de eigen comfortzone te stappen, want op de weg van Jezus kun je zelf averij oplopen. Wie durft dat aan?
Door onze doop hebben ook wij de macht ontvangen om het evangelie te verkondigen. God heeft ons door onze doop omgevormd tot leerlingen van Christus. Niet iedereen zal zichzelf leerling van Christus willen noemen. De een kan het wel, een ander heeft misschien wat meer tijd nodig. God zal geduldig op ons wachten, ons niets verwijten als het nog niet lukt, maar de slingers ophangen als we de weg van Jezus volgen.
Ik heb een mooie theologiestudie mogen afronden, en mocht mij vanaf dat moment doctorandus noemen. Ik heb er veel kennis vergaard, veel vaardigheden mogen ontwikkelen en ook mijzelf iets beter leren kennen. En om mijn ouders zaliger gerust te stellen, het loon is toereikend.
Maar heeft mijn studie mij tot leerling van Christus gemaakt? Om volwaardig volgeling te zijn, hoef ik alleen maar de roep van Jezus te beantwoorden en met hem op weg te gaan. Ben ik al zover? Bent u al zover? Zo vlak voor mijn pensioen, besef ik dat ik nog heel wat kan groeien in leerling zijn. Amen
